EPIVIR 150mg film tableta

Primjena lijeka EPIVIR je indikovana kao dio antiretrovirusne kombinovane terapije namijenjene liječenju odraslih osoba i djece inficiranih virusom humane imunodeficijencije (HIV).

Terapiju treba da otpočne ljekar koji ima iskustva u liječenju HIV infekcije.

Lijek EPIVIR se može primijeniti uz hranu ili nezavisno od nje.

Da bi se osigurala primjena cjelokupne doze lijeka, tablete je najbolje progutati bez mrvljenja.

Za djecu stariju od tri mjeseca života sa tjelesnom masom manjom od 14 kg, kao i za pacijente koji ne mogu da gutaju tablete, lijek EPIVIR postoji i u obliku oralnog rastvora.

Pacijenti koji prelaze sa lamivudin oralnog rastvora na lamivudin tablete treba da poštuju preporuke o doziranju koje su specifične za formulaciju (vidjeti dio 5.2).

Kao alternativa, pacijenti koji ne mogu da gutaju tablete, mogu da smrve tablete i dodaju ih u malu količinu polučvrste hrane ili tečnosti, koju zatim odmah treba upotrijebiti (vidjeti dio 5.2).

Oralni rastvor i jačina film tableta od 300 mg nijesu registrovani u Crnoj Gori.

Odrasli, adolescenti i djeca (tjelesne mase 25kg i više):

Preporučena doza lijeka EPIVIR je 300 mg dnevno. Ova doza se može primijeniti bilo kao dva puta dnevno po 150 mg, ili kao 300 mg jednom dnevno (vidjeti dio 4.4).

Djeca (tjelesne mase manje od 25kg)

Preporučuje se doziranje lijeka EPIVIR u zavisnosti od tjelesne mase pacijenta.

Djeca tjelesne mase preko 20kg i manje od 25kg: Preporučena doza je 225 mg dnevno. Ona se može primijeniti kao 75 mg (polovina tablete od 150 mg) ujutru i 150 mg (jedna tableta od 150 mg) uveče, ili kao 225 mg (jedna i po tableta od 150 mg) jednom dnevno.

Djeca tjelesne mase preko 14 kg i manje od 20kg: Preporučena doza je 150 mg dnevno. Ona se može primijeniti kao 75 mg (polovina tablete od 150 mg) dva puta dnevno, ili kao 150 mg (jedna tableta od 150 mg) jednom dnevno.

Djeca starija od 3 mjeseca života: Kako se u navedenoj populaciji pacijenata ne može postići odgovarajuće doziranje primjenom tableta od 300 mg sa podionom linijom, preporučuje se primjena tableta lijeka EPIVIR od 150 mg sa podionom linijom, kao i pridržavanje odgovarajućeg, preporučenog doziranja.

Djeca mlađa od 3 mjeseca: dostupni podaci su ograničeni i nijesu dovoljni za davanje specifičnih preporuka za doziranje (vidjeti dio 5.2).

Pacijenti koji prelaze sa režima doziranja dva puta dnevno na režim doziranja jednom dnevno treba da primijene preporučenu dozu za primjenu jedanput na dan (kao što je prethodno opisano) približno 12 sati nakon posljednje doze koja se primjenjuje dva puta dnevno, i nakon toga nastave da primjenjuju preporučenu dozu za primjenu jedanput na dan (kao što je prethodno opisano) približno svaka 24 časa. Pri povratku na režim doziranja dva puta dnevno, pacijenti treba da primijene preporučenu dozu za primjenu dva puta na dan približno 24 časa nakon posljednje doze koja se primjenjuje jedanput na dan.

Posebne populacije:

Starije osobe: Ne postoje specifični podaci; međutim, posebna pažnja se savjetuje u ovoj starosnoj grupi zbog promjena vezanih za godine, kao što je smanjenje renalne funkcije i promjena hematoloških parametara.

Oštećenje funkcije bubrega: Koncentracije lamivudina su povećane kod pacijenata sa umjerenim do teškim oštećenjem funkcije bubrega zbog smanjenog klirensa. Prema tome, kod pacijenata čiji je klirens kreatinina manji od 30 ml/min dozu bi trebalo prilagoditi primjenom oralnog rastvora lijeka EPIVIR (vidjeti tabele).

Preporuke u pogledu doziranja – Odrasle osobe, adolescenti i djeca (tjelesne mase 25 kg i više):

Nema dostupnih podataka o primjeni lamivudina kod djece sa oštećenjem funkcije bubrega. Na osnovu pretpostavke da između klirensa kreatinina i klirensa lamivudina kod djece postoji korelacija koja je slična kao i kod odraslih, preporučuje se da se doziranje kod djece sa oštećenjem funkcije bubrega smanji u skladu sa njihovim klirensom kreatinina u istoj razmjeri kao i kod odraslih. Kod djece sa oštećenjem funkcije bubrega uzrasta najmanje 3 mjeseca i tjelesne mase manje od 25 kg, oralni rastvor lijeka EPIVIR od 10 mg/ml je najadekvatnija formulacija za postizanje preporučene doze.

Preporuke u pogledu doziranja - djeca uzrasta od 3. mjeseca i tjelesne mase ispod 25kg:

Oštećenje funkcije jetre: Podaci dobijeni kod pacijenata sa umjerenim do teškim oštećenjem funkcije jetre pokazuju da hepatička disfunkcija ne utiče značajno na farmakokinetiku lamivudina. Na osnovu ovih podataka, nije potrebno podešavaje doze kod pacijenata sa umjerenim ili teškim oštećenjem funkcije jetre, osim u slučaju da je isto praćeno oštećenjem funkcije bubrega.

Preosjetljivost na aktivnu supstancu ili na bilo koju pomoćnu supstancu, navedenu u dijelu 6.1.

Primjena lijeka EPIVIR se ne preporučuje kao monoterapija.

Oštećenje funkcije bubrega: Kod pacijenata sa umjerenim do teškim oštećenjem funkcije bubrega, terminalno poluvrijeme eliminacije lamivudina u plazmi je povećano zbog smanjenog klirensa, zbog toga bi trebalo prilagoditi dozu (vidjeti dio 4.2).

Terapija sa tri analoga nukleozida: Postoje izvještaji o visokoj stopi virološkog neuspjeha i nastanka rezistencije u ranom stadijumu kada je lamivudin kombinovan sa tenofovir disoproksil fumaratom i abakavirom, kao i kod primjene tenofovir disoproksil fumarata i didanozina kod šeme doziranja jednom dnevno.

Oportunističke infekcije: Kod pacijenata koji dobijaju lijek EPIVIR ili bilo koju drugu antiretrovirusnu terapiju se i dalje mogu javljati oportunističke infekcije i druge komplikacije HIV infekcije. Prema tome, pacijenti bi trebalo da ostanu pod strogim kliničkim nadzorom ljekara sa iskustvom u liječenju navedenih oboljenja udruženih sa HIV infekcijom.

Pankreatitis: Postoje rijetki izvještaji o slučajevima pankreatitisa. Međutim, nije jasno da li su ti slučajevi bili posljedica antiretrovirusne terapije ili osnovne HIV bolesti. Liječenje lijekom EPIVIR treba prekinuti odmah ukoliko dođe do pojave kliničkih simptoma, znakova ili laboratorijskih abnormalnosti koje bi ukazivale na pojavu pankreatitisa.

Disfunkcija mitohondrija nakon izloženosti in utero: Nukleozidni i nukleotidni analozi mogu u različitom stepenu uticati na funkciju mitohondrija, što je najizraženije sa stavudinom, didanozinom i zidovudinom. Bilo je izvještaja o disfunkciji mitohondrija kod HIV-negativne djece izložene in utero i/ili post-natalno nukleozidnim analozima: navedeno se prije svega odnosi na terapije koje sadrže zidovudin. Glavna neželjena dejstva koja se navode su hematološki poremećaji (anemija, neutropenija) i metabolički poremećaji (hiperlaktatemija, hiperlipazemija). Navedene manifestacije su često bile prolaznog karaktera. Rijetko su prijavljivani neurološki poremećaji kasnog nastanka (hipertonija, konvulzije, abnormalno ponašanje). Za sada nije poznato da li su takvi neurološki poremećaji prolaznog ili trajnog karaktera. Navedene nalaze je potrebno razmotriti za svako dijete izloženo in utero nukleozidnim i nukleotidnim analozima, koje pokazuje teške kliničke nalaze nepoznate etiologije, posebno neurološke nalaze. Navedeni nalazi ne utiču na aktuelne nacionalne preporuke u pogledu primjene antiretrovirusne terapije kod trudnica, u cilju sprečavanja vertikalne transmisije HIV infekcije.

Tjelesna masa i metabolički parametri: Tokom antiretrovirusne terapije može doći do povećanja tjelesne mase, kao i do povećanja nivoa lipida i glukoze u krvi. Navedene promjene dijelom mogu biti povezane sa kontrolom bolesti i stilom života. U određenim slučajevima se može dokazati uticaj primjene lijeka na nivo lipida. Međutim, ne postoje dokazi za uticaj primjene lijeka na porast tjelesne mase. Praćenje nivoa lipida i glukoze u krvi treba sprovoditi u skladu sa zvaničnim smjernicama za terapiju infekcije HIV. Poremećaje metabolizma lipida bi trebalo liječiti u skladu sa kliničkim zahtjevima.

Sindrom imune reaktivacije: Kod pacijenata inficiranih HIV-om sa teškom imunodeficijencijom u vrijeme uvođenja kombinovane antiretrovirusne terapije (KART), može doći do nastanka inflamatorne reakcije na asimptomatske ili rezidualne oportunističke patogene i uzrokovanja ozbiljnih kliničkih stanja, ili pogoršanja simptoma. U tipičnim slučajevima se navedene reakcije zapažaju u intervalu od prvih nekoliko nedjelja ili mjeseci nakon otpočinjanja primjene KART. Značajni primjeri su retinitis izazvan citomegalovirusom, generalizovane i/ili fokalne infekcije izazvane mikobakterijama, kao i pneumonija izazvana Pneumocystis jirovecii (često označena kao PCP). Svaki simptom zapaljenja bi trebalo razmotriti i kada je potrebno započeti primjenu terapije. Prijavljena je pojava autoimunih poremećaja (kao što su Graves-ova bolest i autoimuni hepatitis) u slučajevima sindroma imune reaktivacije, ali prijavljeno vrijeme proteklo do nastanka poremećaja varira i može se desiti da protekne više mjeseci od početka liječenja do nastanka navedenih događaja.

Oboljenje jetre: Ukoliko se lamivudin koristi istovremeno u terapiji HIV i HBV infekcije, dodatne informacije u vezi sa upotrebom lamivudina u terapiji infekcije virusom hepatitisa B su dostupne u sažetku karakteristika lijeka Zeffix.

Pacijenti oboljeli od hroničnog hepatitisa B ili C, liječeni kombinovanom antiretrovirusnom terapijom imaju povećan rizik od teških i potencijalno fatalnih neželjenih dejstava na nivou jetre. U slučaju istovremene antivirusne terapije za hepatitis B ili C, molimo da takođe pogledate relevantne informacije u vezi sa ovim ljekovima.

Ukoliko se primjena lijeka EPIVIR prekine kod pacijenata istovremeno inficiranih i virusom hepatitisa B, preporučuje se periodično sprovođenje testova funkcije jetre i markera HBV replikacije, pošto prekid primjene lamivudina može za posljedicu imati akutnu egzacerebraciju hepatitisa (vidjeti sažetak karakteristika lijeka Zeffix).

Pacijenti sa prethodno postojećom disfunkcijom jetre, uključujući i hronični aktivni hepatitis, pokazuju povećanu učestalost abnormalnosti funkcije jetre u toku kombinovane antiretrovirusne terapije, te bi ih trebalo kontrolisati u skladu sa standardnom praksom. Ukoliko postoje dokazi koji govore u prilog pogoršanja oboljenja jetre kod takvih pacijenata, mora se razmotriti prekid ili prestanak liječenja (vidjeti dio 4.8).

Pedijatrijska populacija: U kliničkom ispitivanju sprovedenom na pedijatrijskim pacijentima (vidjeti dio 5.1, kliničko ispitivanje ARROW), prijavljene su niže stope virološke supresije i veća frekvenca rezistencije kod djece koja su uzimala oralni rastvor lijeka EPIVIR u poređenju sa djecom koja su uzimala farmaceutski oblik tablete. Kada god je to moguće, kod djece je poželjnije koristiti lijek EPIVIR u obliku tableta.

Osteonekroza: Iako se smatra da je etiologija multifaktorijelna (uključujući primjenu kortikosteroida, konzumiranje alkohola, tešku imunosupresiju, veći indeks tjelesne mase), navode se slučajevi osteonekroze, naročito kod pacijenata sa uznapredovalom HIV-bolešću i/ili dugotrajno izloženih kombinovanoj antiretrovirusnoj terapiji (KART). Pacijentima bi trebalo savjetovati da se obrate ljekaru ukoliko osjete pojavu tištenja ili bolova u zglobovima, ukočenost zglobova ili teškoće pri kretanju.

Interakcije između ljekova: Lijek EPIVIR ne bi trebalo primjenjivati sa bilo kojim drugim lijekom koji sadrži lamivudin ili emtricitabin (vidjeti dio 4.5).

Ne preporučuje se kombinovanje lamivudina sa kladribinom (vidjeti dio 4.5).

Pomoćne supstance:

Natrijum: Lijek EPIVIR sadrži manje od 1 mmol natrijuma (23 mg) po tableti, tj. suštinski je bez natrijuma.

Ispitivanja interakcija sprovedena su samo kod odraslih osoba.

Vjerovatnoća pojave metaboličkih interakcija je mala zbog ograničenog metabolizma i vezivanja za proteine plazme i gotovo potpunog renalnog klirensa.

Primjena trimetoprim/sulfametoksazola 160 mg/800 mg dovodi do povećanja ekspozicije lamivudinu od 40%, zbog trimetoprimske komponente; sulfometoksazolska komponenta nije stupala u interakciju. Međutim, izuzev ako pacijent ima oštećenje bubrega, nije neophodno podešavanje doze lamivudina (vidjeti dio 4.2). Lamivudin nema uticaja na farmakokinetiku trimetoprima ili sulfametoksazola. Ukoliko je njihova istovremena primjena opravdana, pacijente bi trebalo kontrolisati klinički. Istovremenu primjenu lamivudina sa visokim dozama kotrimoksazola u cilju liječenja pneumonije izazvane Pneumocystis jirovecii (PCP) i toksoplazmoze treba izbjegavati.

Trebalo bi imati u vidu mogućnost nastanka interakcija sa drugim ljekovima primijenjenim istovremeno sa lamivudinom, naročito kada je glavni put njihove eliminacije aktivna bubrežna sekrecija putem transportnog sistema organskih katjona, kao što je na primjer trimetoprim. Drugi ljekovi (na primjer ranitidin, cimetidin) eliminišu se samo djelimično putem ovog mehanizma i nijesu pokazali interakciju sa lamivudinom. Nukleozidni analozi (na primjer didanozin) poput zidovudina, ne eliminišu se putem ovog mehanizma, tako da nije vjerovatno postojanje interakcije sa lamivudinom.

Umjereno povećanje Cmax (28%) zapaženo je kod zidovudina kada je primijenjen istovremeno sa lamivudinom; međutim, ukupna izloženost (PIK) nije bila značajno promijenjena. Zidovudin nema dejstva na farmakokinetiku lamivudina (vidjeti dio 5.2).

Zbog sličnosti, lijek EPIVIR ne bi trebalo primjenjivati istovremeno sa ostalim analozima citidina kao što je emtricitabin. Osim toga, lijek EPIVIR ne bi trebalo koristiti ni sa jednim lijekom kiji sadrži lamivudin (vidjeti dio 4.4).

U in-vitro uslovima lamivudin inhibira intracelularnu fosforilaciju kladribina, što za posljedicu ima moguć rizik od gubitka efikasnosti kladribina u uslovima kliničke primjene ove kombinacije. Određeni klinički nalazi takođe podržavaju mogućnost interakcije između lamivudina i kladribina. Stoga se istovremena primjena lamivudina sa kladribinom ne preporučuje (vidjeti dio 4.4).

Metabolizam lamivudina ne uključuje CYP3A, te prema tome nije vjerovatno da će nastupiti interakcije sa ljekovima koji se metabolišu pomoću ovog sistema (na primjer inhibitori proteaze).

Istovremena primjena rastvora sorbitola (3,2 g, 10,2 g, 13,4 g) sa pojedinačnom dozom lamivudina od 300 mg u obliku oralnog rastvora dovodi do dozno-zavisnog smanjenja izloženosti lamivudinu od 14%, 32% i 36% (PIK) i smanjenja Cmax lamivudina od 28%, 52% i 55% kod odraslih. Kada je moguće, izbjegavati hroničnu istovremenu primjenu lijeka EPIVIR sa ljekovima koji sadrže sorbitol ili druge osmotski aktivne polialkohole ili monosaharidne alkohole (npr. ksilitol, manitol, laktitol, maltitol). U slučajevima kada se navedena hronična istovremena primjena ne može izbjeći, potrebno je uzeti u obzir češće praćenje nivoa HIV-1 virusa.

Trudnoća

Kao opšte pravilo, pri donošenju odluke o primjeni antiretrovirusnih ljekova za liječenje HIV infekcije kod trudnica, a time i za smanjenje rizika od vertikalnog prenosa HIV infekcije na novorođenče, moraju se uzeti u obzir i podaci prikupljeni u ispitivanjima na životinjama i kliničko iskustvo sa trudnicama.

Ispitivanja lamivudina na životinjama ukazala su na porast rane smrtnosti embriona kod kunića, ali ne i kod pacova (vidjeti dio 5.3). Pokazalo se da lamivudin prolazi kroz placentu kod ljudi.

Više od 1000 ishoda nakon izloženosti u prvom trimestru trudnoće i više od 1000 ishoda nakon izloženosti u drugom i trećem trimestru trudnoće, ne ukazuju na malformativni uticaj, kao ni uticaj na plod/novorođenče. EPIVIR se može primjenjivati u trudnoći samo ako je to klinički potrebno. Na osnovu tih podataka može se zaključiti da rizik od malformacija kod ljudi nije vjerovatan.

Kod pacijentkinja koje imaju istovremeno prisutnu infekciju virusom hepatitisa, koje su liječene lamivudinom i kod kojih naknadno dođe do trudnoće, potrebno je razmotriti mogućnost recidiva hepatitisa po prestanku terapije lamivudinom.

Mitohondrijalna disfunkcija: Za nukleozidne i nukleotidne analoge je pokazano da i u in-vitro i u in-vivo uslovima uzrokuju oštećenje mitohondrija različitog stepena. Postoje prijavljeni slučajevi mitohondrijalne disfunkcije kod odojčadi koja su bila izložena nukleozidnim analozima in utero i/ili postnatalno (vidjeti dio 4.4).

Dojenje

Lamivudin se poslije oralne primjene izlučivao u majčino mlijeko u sličnim koncentracijama koje se registruju u serumu. Na osnovu više od 200 parova majka/dijete liječenih u terapiji HIV infekcije, serumske koncentracije lamivudina kod odojčadi čije su majke primale terapiju za liječenje HIV infekcije su veoma niske (< 4% serumskih koncentracija kod majke) i progresivno se smanjuju do nemjerljivih vrijednosti kada odojče navrši 24 nedjelje. Nema raspoloživih podataka o bezbjednosti lamivudina kada se primjenjuje bebama mlađim od tri mjeseca. Preporučuje se da žene koje žive sa HIV-om ne doje svoje bebe kako bi se izbjeglo prenošenje HIV-a.

Plodnost

Studije na životinjama su pokazale da lamivudin nema uticaja na plodnost (vidjeti dio 5.3).

Nijesu sprovedena ispitivanja uticaja na upravljanje motornim vozilom i rukovanja mašinama.

Zabilježena su sljedeća neželjena dejstva u toku terapije HIV infekcije lijekom EPIVIR.

Neželjene reakcije za koje se smatra da su bar moguće povezane sa primjenom terapije, navedene su po tjelesnim sistemima, klasama organa i apsolutnoj učestalosti. Učestalost je definisana kao veoma često (≥1/10), često (≥1/100 do < 1/10), povremeno (≥ 1/1000 do < 1/100), rijetko (≥ 1/10 000 do < 1/1000), veoma rijetko (< 1/10 000). U okviru svake grupe učestalosti, neželjena dejstva su poređana po opadajućoj ozbiljnosti.

Poremećaji na nivou krvi i limfnog sistema

Povremeno: neutropenija i anemija (i jedna i druga ponekada teške), trombocitopenija

Veoma rijetko: čista aplazija crvenih krvnih zrnaca

Poremećaji metabolizma i ishrane

Veoma rijetko: laktatna acidoza

Poremećaji nervnog sistema

Često: glavobolja, nesanica

Veoma rijetko: periferna neuropatija (ili parestezije)

Respiratorni, torakalni i medijastinalni poremećaji

Često: kašalj, nazalni simptomi

Gastrointestinalni poremećaji

Često: mučnina, povraćanje, abdominalni bolovi ili grčevi, dijareja

Rijetko: pankreatitis, povećanje nivoa serumske amilaze.

Hepatobilijarni poremećaji

Povremeno: prolazno povećanje enzima jetre (AST, ALT).

Rijetko: hepatitis

Poremećaji na nivou kože i potkožnog tkiva

Često: ospa, alopecija

Rijetko: angioedem

Poremećaji mišićno-skeletnog i vezivnog tkiva

Često: artralgije, mišićni poremećaji

Rijetko: rabdomioliza

Opšti poremećaji i reakcije na mjestu primjene

Često: zamor, malaksalost, povišena tjelesna temperatura

Tokom antiretrovirusne terapije može doći do porasta tjelesne mase i nivoa lipida i glukoze u krvi (vidjeti dio 4.4).

Kod HIV inficiranih pacijenata sa teškom imunodeficijencijom u vrijeme otpočinjanja kombinovane antiretrovirusne terapije (KART), može doći do manifestovanja inflamatorne reakcije na asimptomatske ili rezidualne oportunističke infekcije. Prijavljena je i pojava autoimunih poremećaja (kao što su Graves-ova bolest i autoimuni hepatitis) u slučajevima sindroma imune reaktivacije, ali prijavljeno vrijeme proteklo do nastanka poremećaja varira i može se desiti da protekne više mjeseci od početka liječenja do nastanka navedenih događaja (vidjeti dio 4.4).

Postoje prijavljeni slučajevi osteonekroze, naročito kod pacijenata sa opšte prihvaćenim faktorima rizika, uznapredovalom HIV bolešću ili dugotrajnom izloženošću kombinovanoj antiretrovirusnoj terapiji (KART). Učestalost ove manifestacije nije poznata (vidjeti dio 4.4).

Pedijatrijska populacija

U kliničkom ispitivanju ARROW (COL105677) učestvovalo je 1206 pedijatrijskih pacijenata inficiranih HIV-om uzrasta od 3 mjeseca do 17 godina, od kojih je njih 669 bilo na terapiji abakavirom i lamivudinom ili jednom ili dva puta dnevno (vidjeti dio 5.1). Nijesu uočeni dodatni bezbjednosni problemi kod pedijatrijskih pacijenata koji su bili na jednom od ova dva režima doziranja, u poređenju sa populacijom odraslih.

Prijavljivanje sumnji na neželjena dejstva

Prijavljivanje neželjenih dejstava nakon dobijanja dozvole je od velikog značaja jer obezbjeđuje kontinuirano praćenje odnosa korist/rizik primjene lijeka. Zdravstveni radnici treba da prijave svaku sumnju na neželjeno dejstvo ovog lijeka Institutu za ljekove i medicinska sredstva (CInMED):

Institut za ljekove i medicinska sredstva

Odjeljenje za farmakovigilancu

Bulevar Ivana Crnojevića 64a, 81000 Podgorica

tel: +382 (0) 20 310 280

fax: +382 (0) 20 310 581

putem IS zdravstvene zaštite

QR kod za online prijavu sumnje na neželjeno dejstvo lijeka:

Primjena lamivudina u veoma visokim dozama u okviru akutnih ispitivanja na životinjama nije imala za posljedicu bilo kakvu toksičnost za organe. Nijesu identifikovani nikakvi specifični simptomi ili znaci nakon akutnog predoziranja lamivudinom, osim onih navedenih u dijelu o neželjenim dejstvima.

Ukoliko dođe do predoziranja, pacijenta bi trebalo kontrolisati i, ukoliko je potrebno, primijeniti standardnu simptomatsku terapiju. Pošto se lamivudin može dijalizirati, kontinuirana hemodijaliza se može primijeniti u liječenju predoziranja, iako ovo nije ispitivano.

Farmakoterapijska grupa: nukleozidni analog

ATC kod: J05AF05

Mehanizam dejstva

Lamivudin je nukleozidni analog koji ispoljava aktivnost protiv virusa humane imunodeficijencije (HIV) i virusa hepatitisa B (HBV). On se metaboliše intracelularno do aktivnog metabolita, lamivudin 5' - trifosfata. Njegov glavni mehanizam dejstva jeste da je terminator lanca reverzne transkripcije virusa. Trifosfat ispoljava selektivnu inhibitornu aktivnost protiv HIV-1 i HIV-2 replikacije in-vitro, a takođe je aktivan protiv kliničkih izolata HIV rezistentnih na zidovudin. Nije zapažen antagonistički efekat u in-vitro uslovima između lamivudina i ostalih antiretrovirusnih ljekova (ispitivane supstance: abakavir, didanozin, nevirapin i zidovudin).

Rezistencija

HIV-1 rezistencija na lamivudin uključuje razvoj M184V promjene aminokiseline koja je u blizini aktivnog mjesta virusne reverzne transkriptaze (RT). Ova varijanta se javlja i in-vitro i kod HIV-1 inficiranih pacijenata liječenih antiretrovirusnom terapijom koja sadrži lamivudin. M184V mutanti ispoljavaju značajno smanjenu osjetljivost na lamivudin i pokazuju smanjeni kapacitet replikacije virusa in-vitro. Ispitivanja in-vitro ukazuju da izolati virusa rezistentni na zidovudin mogu postati zidovudin-senzitivni u slučaju da istovremeno steknu rezistenciju na lamivudin. Klinički značaj ovih nalaza ostaje, međutim, nedovoljno definisan.

Podaci dobijeni u uslovima in-vitro ukazuju da nastavak primjene lamivudina u okviru antiretrovirusnog terapijskog režima uprkos razvoju M184V može dovesti do rezidualne antiretrovirusne aktivnosti (vjerovatno usljed smanjene virulentnosti). Nije utvrđen klinički značaj navedenih nalaza. Dostupni klinički podaci su veoma ograničeni i onemogućavaju donošenje pouzdanog zaključka u praksi. U svakom slučaju, primjena NRTI na koje je prisutna osjetljivost bi uvijek trebala imati prednost u odnosu na održavanje terapije lamivudinom. Dakle, održavanje terapije lamivudinom, uprkos nastanku M184V mutacije, treba razmatrati isključivo u slučajevima kada nijesu dostupni drugi aktivni NRTI.

Ukrštena rezistencija koju ispoljava M184V RT ograničena je na klasu antiretrovirusnih inhibitora nukleozida. Zidovudin i stavudin zadržavaju svoje antiretrovirusne aktivnosti u odnosu na lamivudin-rezistentan HIV-1. Abakavir zadržava svoje antiretrovirusne aktivnosti protiv lamivudin-rezistentnog HIV-1, koji je zaštićen samo M184V mutacijom. Mutant M184V RT pokazuje < 4-strukog smanjenja osjetljivosti na didanozin; klinički značaj ovih nalaza je nepoznat. Testiranje osjetljivosti in-vitro nije do sada standardizovano, pa rezultati mogu varirati u skladu sa metodološkim faktorima.

Lamivudin ispoljava nisku citotoksičnost za limfocite periferne krvi, za formirane limfocite i monocitno-makrofagnu lozu, kao i za čitav niz progenitorskih ćelija koštane srži in-vitro.

Klinička efikasnost i bezbjednost

U okviru kliničkih ispitivanja je pokazano da lamivudin u kombinaciji sa zidovudinom smanjuje HIV-1 virusno opterećenje i povećava broj CD4 ćelija. Rezultati kliničkih ispitivanja ukazuju da lamivudin u kombinaciji sa zidovudinom dovodi do značajnog smanjenja rizika od progresije bolesti i mortaliteta.

Dokazi dobijeni kliničkim ispitivanjima pokazuju da lamivudin sa zidovudinom odlaže nastanak izolata rezistentnih na zidovudin kod osoba kod kojih nije prethodno primjenjivana antiretrovirusna terapija.

Lamivudin se u velikoj mjeri upotrebljava kao komponenta antiretrovirusne kombinovane terapije sa drugim antiretrovirusnim preparatima iste klase (NRTI) ili drugih klasa (inhibitori proteaze, nenukleozidni inhibitori reverzne transkriptaze).

U kliničkom ispitivanju na pedijatrijskim pacijentima koji su primali lamivudin sa drugim antiretrovirusnim ljekovima (abakavir, nevirapin/efavirenc ili zidovudin) je pokazano da je profil rezistencije zapažen kod pedijatrijskih pacijenata sličan profilu zapaženom kod odraslih, u smislu otkrivene genotipske supstitucije i u skladu sa tim njihove frekvencije.

Djeca koja primaju oralni rastvor lamivudina istovremeno sa oralnim rastvorom drugih antiretrovirusnih ljekova češće su razvijala rezistenciju na viruse u kliničkim ispitivanjima, u odnosu na djecu koja su uzimala tablete (vidjeti opis kliničkih iskustava kod pedijatrijske populacije (kliničko ispitivanje ARROW) i dio 5.2).

Antiretrovirusna terapija većim brojem ljekova, koja sadrži lamivudin se pokazala efikasnom kod pacijenata koji ranije nijesu bili liječeni antiretrovirusnim ljekovima, kao i kod pacijenata koji imaju viruse koji sadrže mutacije M184V.

Odnos između in-vitro osjetljivosti HIV-a na lamivudin i kliničkog reagovanja na terapiju koja sadrži lamivudin i dalje je u fazi ispitivanja.

Takođe je pokazano da je lamivudin u dozi od 100 mg jednom dnevno efikasan u liječenju odraslih pacijenata sa hroničnom HBV infekcijom (za detalje o kliničkim ispitivanjima, vidjeti u sažetku karakteristika lijeka Zeffix). Međutim, za liječenje HIV infekcije, pokazano je da je samo dnevna doza od 300 mg lamivudina (u kombinaciji sa drugim antiretrovirusnim agensima) efikasna.

Lamivudin nije posebno ispitivan kod HIV pacijenata koji su istovremeno inficirani sa HBV.

Doziranje jednom dnevno (300 mg jednom dnevno): jedno kliničko ispitivanje je pokazalo da režim doziranja lijeka EPIVIR primijenjenog jednom dnevno nije inferioran u odnosu na režim primjene lijeka dva puta dnevno. Ovi rezultati dobijeni su u populaciji koja nije bila liječena antiretrovirusnim ljekovima i koja se u prvom redu sastojala od asimptomatskih HIV inficiranih pacijenata (CDC stadijum A).

Pedijatrijska populacija:

Poređenje režima primjene abakavira i lamivudina jednom dnevno u odnosu na primjenu dva puta dnevno sprovedeno je u sklopu randomizovanog, multicentričnog, kontrolisanog ispitivanja pedijatrijskih pacijenata inficiranih HIV-om. U kliničkom ispitivanju ARROW (COL105677) učestvovalo je 1206 pedijatrijskih pacijenata uzrasta od 3 mjeseca do 17 godina, kojima su se ljekovi dozirali u skladu sa preporukama za doziranje prema tjelesnoj masi, objavljenim u smjernicama za liječenje Svjetske zdravstvene organizacije (Antiretrovirusna terapija HIV infekcije kod odojčadi i djece, 2006). Nakon 36 nedjelja liječenja režimom koji je uključivao primjenu abakavira i lamivudina dva puta dnevno, 669 ispitanika podobnih za dalje ispitivanje, bilo je randomizovano ili za nastavak liječenja uz doziranje dva puta dnevno ili za prelazak na liječenje abakavirom i lamivudinom jednom dnevno tokom najmanje 96 nedjelja. Važno je pomenuti da klinički podaci iz ove studije nisu dostupni za djecu mlađu od godinu dana. Rezultati su prikazani u tabeli ispod:

Virološki odgovor zasnovan na nivou HIV-1 RNK u plazmi manjem od 80 kopija/ml u 48. nedjelji i 96. nedjelji nakon randomizacije za primjenu abakavira + lamivudina jednom dnevno naspram dva puta dnevno u kliničkom ispitivanju ARROW (analiza prema zapaženom)

U farmakokinetičkom kliničkom ispitivanju (PENTA 15), četiri pacijenata mlađih od 12 mjeseci života sa kontrolisanim brojem virusnih kopija je prebačeno sa uzimanja oralnog rastvora abakavira i lamivudina dva puta dnevno na režim doziranja jednom dnevno. Tri pacijenta su imala nemjerljiv broj virusnih kopija, a jedan je imao 900 kopija/ml HIV-RNK u plazmi u 48. nedjelji. Kod ovih pacijenata nijesu uočeni nikakvi bezbjednosni problemi.

Grupa koja je primala abakavir i lamivudin jednom dnevno bila je neinferiorna u odnosu na grupu koja je primala ove ljekove dva puta dnevno, prema unaprijed određenoj granici neinferiornosti od -12% kao primarni parametar praćenja od <80 kopija/ml u 48. nedjelji, kao i u 96. nedjelji (sekundarni parametar praćenja), i za sve ostale ispitivane granične vrijednosti (<200 kopija/ml, <400 kopija/ml, <1000 kopija/ml), koje su se sve nalazile značajno unutar pomenute granice neinferiornosti. Analize podgrupa u kojima se ispitivala heterogenost doziranja jednom dnevno naspram doziranja dva puta na dan, nijesu pokazale značajan uticaj pola, uzrasta, ni broja virusnih kopija pri randomizaciji. Zaključci su donešeni na osnovu neinferiornosti nezavisno od metoda analize.

U vrijeme randomizacije na doziranje jednom ili dvaputa dnevno (0. nedjelja), pacijenti koji su primali farmaceutski oblik tablete su imali višu stopu supresije nivoa virusa u odnosu na one pacijente koji su primali bilo koji farmaceutski oblik rastvora u bilo koje vrijeme. Navedene razlike su primijećene u svakoj grupi ispitanika različitog uzrasta. Navedena razlika u stopama supresije između tableta i rastvora je ostala sa doziranjem jednom dnevno tokom 96. nedjelje.

Raspodjela ispitanika sa doziranjem jednom dnevno naspram ispitanika sa doziranjem dva puta dnevno, abakavir + lamivudin, Randomizacija u kliničkom ispitivanju ARROW sa nivoom HIV-1 RNK u plazmi manjem od 80 kopija/ml: subgrupe analize po farmaceutskim oblicima

Analize genotipske rezistencije su izvedene na uzorcima sa nivoom HIV-1 RNK u plazmi većim od 1000 kopija/ml. Više slučajeva rezistencije je otkriveno među pacijentima koji su primali rastvor lamivudina, u kombinaciji sa drugim rastvorima antiretrovirusnih ljekova, u poređenju sa onima koji su primali slične doze u obliku tableta. Navedeno je konzistentno sa primećenim nižim stopama antivirusne supresije kod ovih pacijenata.

Resorpcija

Lamivudin se dobro resorbuje iz gastrointestinalnog trakta, a bioraspoloživost oralno primijenjenog lamivudina kod odraslih osoba se normalno kreće između 80 i 85%. Poslije oralne primjene, srednje vrijeme (tmax) do postizanja maksimalnih koncentracija u serumu (Cmax) iznosi oko jedan čas. Na osnovu podataka dobijenih iz ispitivanja zdravih dobrovoljaca, pri terapijskoj dozi od 150 mg dva puta dnevno, srednje (CV) dinamičko stanje ravnoteže Cmax i Cmin lamivudina u plazmi je 1.2 µg/ml (24%) i 0.09 µg/ml (27%), respektivno. Srednja (CV) PIK u okviru intervala doza od 12 časova je 4.7 µg x h/ml (18%). Pri terapijskoj dozi od 300 mg jednom dnevno, srednje (CV) dinamičko stanje ravnoteže Cmax i Cmin i 24h PIK je 2.0 µg/ml (26%), 0.04 µg/ml (34%) i 8.9 µg x h/ml (21%) respektivno.

Tableta od 150 mg je bioekvivalentna, a doza proporcionalna tableti od 300 mg u pogledu vrijednosti PIK∞, Cmax i tmax. Primjena tableta lijeka EPIVIR je bioekvivalentna primjeni oralnog rastvora lijeka EPIVIR u pogledu parametara AUC∞ i Cmax kod odraslih. Razlike u resorpciji su uočene prilikom poređenja odraslih osoba i pedijatrijske populacije (vidjeti „Posebne populacije“).

Istovremeno uzimanje lamivudina sa hranom ima za posljedicu odloženo tmax i nižu Cmax (smanjenje od 47%). Međutim, stepen resorpcije lamivudina (na osnovu PIK) nije izmijenjen.

Ne očekuje se da primjena smrvljenih tableta uz malu količinu polučvrste hrane ili tečnosti utiče na farmaceutski kvalitet, i samim tim se ne očekuje izmjena kliničkog efekta. Ovaj zaključak je zasnovan na fizičko-hemijskim i farmakokinetičkim podacima, pod pretpostvakom da pacijent smrvi tabletu i zatim odmah i u cjelosti unese sadržaj tablete.

Istovremena primjena zidovudina ima za posljedicu povećanje ekspozicije zidovudinu od 13% kao i povećanje u pogledu vršnih koncentracija u plazmi od 28%. Ova pojava se ne smatra značajnom u pogledu bezbjednosti pacijenta te, prema tome, prilagođavanja doze nijesu potrebna.

Distribucija

Na osnovu studija sa intravenskom primjenom, srednji volumen distribucije iznosi 1.3 l/kg. Srednji sistemski klirens lamivudina je približno 0.32 l/h/kg, uz pretežno renalni klirens (> 70%) putem transportnog sistema organskih katjona.

Lamivudin ispoljava linearnu farmakokinetiku u okviru terapijskog intervala i karakteriše se ograničenim vezivanjem za glavni protein plazme, albumin (< 16% - 36% za serumski albumin u ispitivanjima in-vitro).

Ograničeni podaci pokazuju da lamivudin prolazi u centralni nervni sistem i dospijeva u cerebro-spinalnu tečnost (engl. cerebro-spinal fluid, CSF). Srednji količnik lamivudina u CFS/plazmi 2-4 časa poslije oralne primjene približno je iznosio 0.12. Pravi obim prolaska lijeka ili odnos sa kliničkom efikasnošću nijesu poznati.

Biotransformacija

Poluvrijeme eliminacije lamivudina u plazmi nakon oralno primijenjene doze je 18 do 19 časova i aktivni metabolit, intracelularni lamivudin trifosfat, karakteriše se produženim terminalnim poluvremenom eliminacije u ćeliji (16 do 19 časova). Kod 60 zdravih, odraslih dobrovoljaca, pokazano je da je lijek EPIVIR 300 mg primijenjen jednom dnevno farmakokinetički ekvivalentan pri stanju dinamičke ravnoteže stanju sa lijekom EPIVIR 150 mg primijenjenim dva puta dnevno u pogledu PIK24 i Cmax intracelularnog trifosfata.

Lamivudin se pretežno eliminiše u nepromijenjenom obliku putem renalne ekskrecije. Vjerovatnoća nastanka metaboličkih interakcija lamivudina sa drugim ljekova je mala zbog malog obima metabolizma u jetri (5 - 10%) i niskog stepena vezivanja za proteine plazme.

Eliminacija

Ispitivanja kod pacijenata sa oštećenjem bubrega pokazuju da je eliminacija lamivudina pogođena disfunkcijom bubrega. Šema preporučenog doziranja kod pacijenata sa klirensom kreatinina ispod 50 ml/min prikazana je u dijelu o doziranju (vidjeti dio 4.2).

Interakcija sa trimetoprimom, sastavnom komponentom kotrimoksazola, kod primjene terapijskih doza, prouzrokuje povećanje ekspozicije lamivudinu od 40%. Ovo ne iziskuje prilagođavanje doza, izuzev ako pacijent nema pri tome i oštećenu funkciju bubrega (vidjeti djelove 4.5 i 4.2). Primjenu kotrimoksazola sa lamivudinom kod pacijenata sa oštećenjem bubrega bi trebalo pažljivo procijeniti.

Posebne populacije

Djeca: Apsolutna bioraspoloživost lamivudina (približno 58 - 66%) bila je smanjena kod pedijatrijskih pacijenata mlađih od 12. godine života. Kod djece je primjena tableta, datih zajedno sa tabletama drugih antiretrovirusnih ljekova, dovela do viših vrijednosti AUC∞ i Cmax lamivudina u plazmi, u poređenju sa primjenom oralnog rastvora, datog zajedno sa rastvorima drugih antiretrovirusnih ljekova. Kod djece koja su primjenjivala oralni rastvor lamivudina prema preporučenom režimu doziranja, izloženost lamivudinu u plazmi bila je slična kao kod odraslih. Kod djece koja su primjenjivala tablete lamivudina za oralnu primjenu prema preporučenom režimu doziranja, izloženost lamivudinu u plazmi bila je viša nego kod djece koja su primjenjivala oralni rastvor, jer su putem tableta primijenjene više doze (mg/kg), kao i zbog toga jer se primjenom tableta postiže veća bioraspoloživost (vidjeti dio 4.2). Farmakokinetička klinička ispitivanja u pedijatrijskoj populaciji koja su proučavala kako oralni rastvor, tako i tablete dokazala su da doziranje jednom dnevno obezbjeđuje ekvivalentnu vrijednost AUC0-24 kao kod doziranja dva puta dnevno (ukupna dnevna doza je ista).

Postoji ograničen broj farmakokinetičkih podataka za pacijente mlađe od tri mjeseca. Kod novorođenčadi starih nedjelju dana, oralni klirens lamivudina bio je smanjen u poređenju sa pedijatrijskim pacijentima i vjerovatno je da je posljedica nezrele bubrežne funkcije i promjenljive resorpcije. Prema tome, da bi se ostvarila slična ekspozicija kod odraslih i u pedijatrijskoj populaciji, odgovarajuća doza kod novorođenčadi iznosi 4 mg/kg/dnevno. Procjene glomerularne filtracije ukazuju da bi za ostvarivanje slične ekspozicije kod odraslih osoba i pedijatrijskih pacijenata trebalo da odgovarajuća doza za djecu staru šest nedjelja i više bude 8 mg/kg/dnevno.

Farmakokinetički podaci su dobijeni iz 3 farmakokinetička klinička ispitivanja (PENTA 13, PENTA 15 i farmakokinetičko ispitivanje u okviru kliničkog ispitivanja ARROW) u kojima su učestvovala djeca mlađa od 12 godina života. Podaci su prikazani u tabeli ispod:

Rezime vrijednosti lamivudina u plazmi AUC (0-24) (µg.h/ml) u stanju dinamičke ravnoteže i statističko poređenje režima doziranja oralnih formulacija jednom dnevno, naspram dva puta dnevno u svim kliničkim ispitivanjima

U kliničkom ispitivanju PENTA 15 geometrijske srednje vrijednosti lamivudina u plazmi AUC (0-24) (95% IP) kod četiri subjekta mlađih od 12 mjeseci života koji su prebačeni sa režima doziranja dva puta dnevno na režim doziranja jednom dnevno (vidjeti dio 5.1) su 10,31 (6,26; 17,0) µg.h/ml kod režima doziranja jednom dnevno i 9,24 (4,66; 18,3) µg.h/mL kod režima doziranja dva puta dnevno.

Trudnoća: Poslije oralne primjene, farmakokinetika lamivudina u poznoj trudnoći bila je slična kao kod žena koje nijesu u drugom stanju.

Primjena lamivudina u visokim dozama u okviru ispitivanja toksičnosti na životinjama nije bila udružena sa značajnom toksičnošću po organe. Kod primjene najvećih doza, uočena su minorna dejstva u pogledu indikatora funkcije jetre i bubrega, zajedno sa povremenim smanjenjem težine jetre. Zapažena klinički značajna dejstva bila su smanjenje broja crvenih krvnih zrnaca i neutropenija.

U testovima na bakterijama lamivudin nije bio mutagen ali, kao i mnogi nukleozidni analozi, ispoljavao je aktivnost u okviru in-vitro citogenetskog testa kao i kod testa mišjeg limfoma. Lamivudin nije bio genotoksičan in-vivo pri dozama koje su ostvarivale plazmatske koncentracije lijeka 40-50 puta veće od predviđenih kliničkih koncentracija u plazmi. Kako in-vitro mutagena aktivnost lamivudina nije mogla biti potvrđena u testiranju in-vivo, zaključuje se da lamivudin ne bi trebalo da predstavlja genotoksičan rizik za pacijente koji se podvrgavaju terapiji.

U jednom ispitivanju transplacentarne genotoksičnosti, sprovedenom na majmunima, upoređena je primjena samo zidovudina sa primjenom kombinacije zidovudina i lamivudina pri ekspozicijama koje su bile ekvivalentne onima kod ljudi. Ova studija je pokazala da su fetusi izloženi in utero kombinaciji ljekova pretrpjeli veći stepen inkorporacije nukleozidnih analoga u DNK na nivou brojnih organa fetusa, a takođe je demonstriran i veći obim skraćenja telomera u odnosu na jedinke koje su bile izložene samo dejstvu zidovudina. Klinički značaj ovih nalaza je nepoznat.

Rezultati dugoročnih ispitivanja karcinogenosti kod pacova i miševa nijesu pokazali bilo kakav karcinogeni potencijal značajan za ljude.

Ispitivanja plodnosti na pacovima pokazala su da lamivudin nema uticaja na plodnost kod mužjaka ni kod ženki.

Jezgro:

Celuloza, mikrokristalna (E460)

Natrijum skrob glikolat

Magnezijum stearat

Film obloga (Opadry YS-1-7706-G White):

Hipromeloza (E464)

Titan dioksid (E171)

Makrogol

Polisorbat 80

Nije primjenljivo.

5 godina.

Čuvati na temperaturi do 30ºC.

Unutrašnje pakovanje lijeka je HDPE bočica sa sigurnosnim (HDPE ili propilenskim) zatvaračem koja sadrži 60 film tableta.

Spoljašnje pakovanje lijeka je složiva kartonska kutija u kojoj se nalazi jedna bočica (60 film tableta) i Uputstvo za lijek.

Svu neiskorišćenu količinu lijeka ili otpadnog materijala nakon njegove upotrebe treba ukloniti, u skladu sa važećim propisima.

Lijek EPIVIR se primjenjuje kod liječenja HIV infekcije (virus humane imunodeficijencije) kod odraslih osoba i djece.

Lijek EPIVIR sadrži aktivnu supstancu lamivudin. On pripada grupi antiretrovirusnih ljekova koji se nazivaju nukleozidni analozi, inhibitori reverzne transkriptaze (NRTI).

Lijek EPIVIR ne dovodi do potpunog izlječenja od HIV infekcije; on smanjuje količinu virusa u Vašem organizmu, i održava je na niskom nivou. Ovaj lijek takođe povećava broj CD4 ćelija. CD4 ćelije predstavljaju tip bijelih krvnih zrnaca koje su važne u odbrani Vašeg organizma od infekcija.

Odgovor na primjenu terapije lijekom EPIVIR nije isti kod svake osobe. Vaš ljekar će pratiti efikasnost Vaše terapije.

Uvijek uzimajte ovaj lijek tačno onako kako Vam je rekao Vaš ljekar ili farmaceut. Provjerite sa ljekarom ili farmaceutom ako niJEste sigurni kako da koristite ovaj lijek.

Progutajte tablete sa malo vode. Lijek EPIVIR se može primijeniti uz hranu ili nezavisno od nje.

Ukoliko ne možete da progutate cijele tablete, možete ih smrviti i pomiješati sa malom količinom hrane ili tečnosti i odmah uzeti cijelu dozu.

Ostanite u stalnom kontaktu sa Vašim ljekarom

Lijek EPIVIR pomaže u ostvarivanju kontrole nad Vašim zdravstvenim stanjem. Potrebno je da nastavite sa svakodnevnom primjenom lijeka, u cilju sprečavanja pogoršanja Vaše bolesti. Moguće je da će i pored toga dolaziti do razvoja drugih infekcija i oboljenja udruženih sa HIV infekcijom.

Ostanite u kontaktu sa Vašim ljekarom i ne prekidajte sa primjenom lijeka EPIVIR bez odgovarajućeg savjeta Vašeg ljekara.

Koliko lijeka da upotrebite?

Odrasle osobe, adolescenti i djeca tjelesne mase 25 kg i više:

Uobičajena doza lijeka EPIVIR je 300 mg dnevno. Može se primijeniti jedna tableta od 150 mg dva puta dnevno (uz približan interval od 12 časova između doza) ili dvije tablete od 150 mg jednom dnevno (zavisi od savjeta Vašeg ljekara).

Djeca tjelesne mase preko 20 kg i manje od 25kg:

Uobičajena doza lijeka EPIVIR je 225 mg dnevno. Može se primijeniti 75 mg (polovina tablete od 150 mg) ujutru i 150 mg (jedna tableta od 150 mg) uveče ili kao 225 mg (jedna i po tableta od 150 mg) jednom dnevno (zavisi od savjeta Vašeg ljekara).

Djeca tjelesne mase preko 14 kg i manje od 20kg:

Uobičajena doza lijeka EPIVIR je 150 mg dnevno. Može se primijeniti 75 mg (polovina tablete od 150 mg) dva puta dnevno (uz približan interval od 12 časova između doza) ili kao 150 mg (jedna tableta od 150 mg) jednom dnevno (zavisi od savjeta Vašeg ljekara).

Oralni rastvor je dostupan za primjenu kod djece starije od 3 mjeseca života, ili za osobe kojima je potrebna manja doza od uobičajene, ili koje nijesu u mogućnosti da progutaju tablete.

Ukoliko Vi ili Vaše dijete imate problema sa bubrezima, moguće je da će ljekar promijeniti dozu.

Posavjetujte se sa Vašim ljekarom ukoliko se navedeno odnosi na Vas ili Vaše dijete.

Ako ste uzeli više lijeka EPIVIR nego što je trebalo

Ako ste uzeli preveliku dozu lijeka Epivir obavijestite svog ljekara ili farmaceuta ili kontaktirajte odjeljenje hitne pomoći najbliže bolnice radi daljih uputstava. Ako je moguće, pokažite im pakovanje lijeka Epivir.

Ako ste zaboravili da uzmete lijek EPIVIR

Ako zaboravite da primijenite dozu lijeka, primijenite je čim se sjetite, a zatim nastavite sa primjenom terapije kao i ranije. Ne uzimajte dvostruku dozu da biste nadoknadili zaboravljenu dozu lijeka.

Tokom liječenja HIV infekcije može doći do povećanja tjelesne mase, kao i do povećanja nivoa masti i šećera u krvi, što je djelimično povezano sa oporavljenim zdravljem i stilom života. Do povećanja nivoa masti u krvi može doći i usljed primjene ljekova za terapiju HIV infekcije. Vaš ljekar će pratiti da li je došlo do navedenih promjena.

Kao i svi ljekovi i lijek EPIVIR može izazvati neželjena dejstva, iako se ona ne moraju javiti kod svakoga.

Prilikom liječenja HIV infekcije može biti teško odrediti da li je simptom neželjeno dejstvo primjene lijeka EPIVIR ili drugih ljekova koje primjenjujete ili posljedica same HIV infekcije. Zato je veoma važno da se posavjetujete sa Vašim ljekarom o svim promjenama Vašeg zdravlja.

Kao što je moguća pojava neželjenih dejstava primjene lijeka EPIVIR navedenih u daljem tekstu, tokom primjene kombinovane terapije HIV infekcije može doći do razvoja drugih stanja.

Važno je da pročitate dalje informacije u ovom dijelu pod „Ostala moguća neželjena dejstva primjene kombinovane terapije HIV infekcije”.

Česta neželjena dejstva

Mogu se javiti kod najviše 1 od 10 osoba:

• glavobolja
• mučnina
• povraćanje
• proliv
• stomačni bolovi
• zamorenost, nedostatak energije
• groznica (povišena temperatura)
• opšti osjećaj slabosti (malaksalost)
• mišićni bolovi ili nelagodnost
• bolovi u zglobovima
• problemi sa spavanjem (nesanica)
• kašalj
• iritacija ili curenje iz nosa
• osip
• gubitak kose (alopecija)

Povremena neželjena dejstva

Mogu se javiti kod najviše 1 od 100 osoba:

Povremena neželjena dejstva koja se mogu ispoljiti u rezultatima analiza krvi su:

• smanjenje broja ćelija koje učestvuju u zgrušavanju krvi (trombocitopenija).
• nizak broj crvenih krvnih zrnaca (anemija) ili bijelih krvnih zrnaca (neutropenija)
• povećanje nivoa enzima jetre

Rijetka neželjena dejstva

Mogu se javiti kod najviše 1 od 1000 osoba:

• ozbiljna alergijska reakcija koja dovodi do oticanja lica, jezika ili grla, što može uzrokovati otežano gutanje i disanje
• zapaljenje tkiva gušterače (pankreatitis)
• regresija mišićnog tkiva
• zapaljenje jetre (hepatitis)

Rijetka neželjena dejstva koja se mogu ispoljiti u rezultatima analiza krvi su:

• povećanje nivoa enzima koji se naziva amilaza

Veoma rijetka neželjena dejstva

Mogu se javiti kod najviše 1 od 10000 osoba:

• laktatna acidoza (povišenje nivoa mliječne kiseline u krvi)
• osjećaj bockanja ili utrnulosti u rukama, nogama, šakama ili stopalima

Veoma rijetka neželjena dejstva koja se mogu ispoljiti u rezultatima analiza krvi su:

• nemogućnost koštane srži da proizvodi crvena krvna zrnca (čista aplazija crvene loze)

Ukoliko se javi neželjeno dejstvo

Obavijestite Vašeg ljekara ili farmaceuta ukoliko neko neželjeno dejstvo postane ozbiljno ili uznemiravajuće ili ukoliko primijetite pojavu neželjenog dejstva koje nije navedeno u ovom uputstvu.

Ostala moguća neželjena dejstva primjene kombinovane terapije HIV infekcije

Primjena kombinovane terapije kao što je lijek EPIVIR može uzrokovati razvoj drugih stanja tokom primjene terapije HIV infekcije.

Stare infekcije se mogu rasplamsati

Osobe sa uznapredovalom HIV infekcijom (AIDS) imaju oslabljen imuni sistem i sa većom vjerovatnoćom može doći do razvoja ozbiljnih infekcija (oportunističkih infekcija). Kada navedene osobe započnu sa primjenom terapije, mogu primijetiti da su se stare, prikrivene infekcije rasplamsale, uzrokujući pojavu znakova i simptoma zapaljenja. Navedeni simptomi su vjerovatno uzrokovani jačanjem imunog sistema organizma, tako da tijelo počinje da se bori protiv navedenih infekcija.

Pored oportunističkih infekcija, nakon što počnete sa primjenom ljekova za liječenje HIV infekcije, kod Vas može doći do nastanka autoimunih poremećaja (stanje koje nastaje kada imunološki sistema napada zdravo tkivo u organizmu) Autoimuni poremećaji mogu nastati više mjeseci nakon početka liječenja. Ukoliko uočite bilo koje znake infekcije ili druge simptome poput slabosti mišića, slabosti koja polazi od šaka i stopala i širi se naviše ka trupu, lupanje srca (palpitacije), tremor ili hiperaktivnost, molimo Vas da o tome odmah obavijestite Vašeg ljekara, kako biste dobili neophodno liječenje.

Ukoliko Vam se jave simptomi infekcije tokom primjene lijeka EPIVIR:

Odmah obavijestite Vašeg ljekara. Ne primjenjujte druge ljekove za liječenje infekcije bez odgovarajućeg savjeta Vašeg ljekara.

Možete imati probleme sa kostima

Kod pojedinih osoba koje primjenjuju kombinovanu terapiju HIV infekcije, dolazi do razvoja stanja koje se naziva osteonekroza. U navedenom stanju, djelovi koštanog tkiva odumiru zbog smanjenog snabdijevanja kosti krvlju. Navedeno stanje će se javiti sa većom vjerovatnoćom:

• u slučaju primjene kombinovane terapije tokom dužeg vremenskog perioda
• u slučaju istovremene primjene antiinflamatornih ljekova, koji se nazivaju kortikosteroidi
• u slučaju konzumiranja alkohola
• u slučaju veoma oslabljenog imunog sistema
• u slučaju izrazito povećane tjelesne mase.

Znaci osteonekroze uključuju:

• ukočenost zglobova
• tištenje i bolove u zglobovima (posebno u kuku, koljenu ili ramenu)
• otežano kretanje.

Ukoliko primijetite neki od navedenih simptoma:

Obavijestite Vašeg ljekara.

Prijavljivanje sumnji na neželjena dejstva

Ako Vam se javi bilo koje neželjeno dejstvo recite to svom ljekaru, farmaceutu ili medicinskoj sestri. Ovo uključuje i bilo koja neželjena dejstva koja nijesu navedena u ovom uputstvu. Prijavljivanjem neželjenih dejstava možete da pomognete u procjeni bezbjednosti ovog lijeka. Sumnju na neželjena dejstva možete da prijavite i Institutu za ljekove i medicinska sredstva (CInMED):

Institut za ljekove i medicinska sredstva

Odjeljenje za farmakovigilancu

Bulevar Ivana Crnojevića 64a, 81000 Podgorica

tel: +382 (0) 20 310 280

fax: +382 (0) 20 310 581

putem IS zdravstvene zaštite

QR kod za online prijavu sumnje na neželjeno dejstvo lijeka:

Lijek čuvajte van pogleda i domašaja djece.

Ovaj lijek se ne smije upotrijebiti nakon isteka roka upotrebe navedenog na spoljašnjem pakovanju lijeka. Rok upotrebe odnosi se na poslednji dan navedenog mjeseca.

Čuvati na temperaturi do 30°C.

Ljekove ne treba bacati u kanalizaciju, niti kućni otpad. Ove mjere pomažu očuvanju životne sredine.

Neupotrijebljeni lijek se uništava u skladu sa važećim propisima.

Što sadrži lijek EPIVIR

- Aktivna supstanca je lamivudin.

- Pomoćne supstance:

Jezgro tablete: celuloza, mikrokristalna; natrijum skrob glikolat (bez glutena) i magnezijum stearat.

Film obloga (Opadry YS-1-7706-G White): hipromeloza; titan dioksid; makrogol i polisorbat 80.

Kako izgleda lijek EPIVIR i sadržaj pakovanja

Bijele film tablete u obliku dijamanta sa podionom linijom i utisnutom oznakom „GXCJ7“ na obije strane tablete. Tableta se može podijeliti na jednake doze.

Unutrašnje pakovanje lijeka je HDPE bočica sa sigurnosnim (HDPE ili propilenskim) zatvaračem koja sadrži 60 film tableta.

Spoljašnje pakovanje lijeka je složiva kartonska kutija u kojoj se nalazi jedna bočica (60 film tableta) i Uputstvo za lijek.

Nosilac dozvole i proizvođač

Nosilac dozvole:

Evropa Lek Pharma d.o.o. Podgorica

Kritskog odreda 4/1, 81000 Podgorica, Crna Gora

Proizvođač:

Delpharm Poznan S.A.

Ul. Grunwaldzka 189, 60-322 Poznan, Poljska

Režim izdavanja lijeka

Lijek se izdaje samo na ljekarski recept.

Broj i datum dozvole

2030/24/5453 - 8661 od 28.10.2024. godine

Ovo uputstvo je posljednji put odobreno

Oktobar, 2024. godine